Als Hans Achterhuis het heeft over een feest van de geest in het Zoekend Hert kan ik dat volmondig bijtreden. Na twee dagen hout uitdragen, blokken klieven, de dunne takken handmatig verzagen en klassen ben ik blij na zoveel aarding mijn bovenste vijf centimeter te mogen voeden.
Op de terugweg van een zalige lezing van Dirk De Wachter met een bijzonder interessante konfrontatie met de joodse filosoof Levinas neem ik alle fluostiften die ik ter beschikking heb om te zoeken naar lijnen in mijn haastige notities.
Aan militantisme ontbrak het Andrew Simms niet. Dat bleek al uit de eerste zinnen van een magistrale openingssessie op het eerste transitiefestival. ‘We need a war for change and we are gonna win this battle’. Lies van de letsgroep had de man al eerder opgemerkt in verband met standpunten rond het belang van kunst en onderwijs, één van haar stokpaardjes die ze via Martha Nussbaum verder had ontwikkeld.
Spreker is gestrand in Merelbeke met de trein. Mijn partner heeft de kinderen voor de tv geparkeerd en gaat in allerijl op zoek naar de ster (die oa blinkt in bescheidenheid) van vanavond: Dirk Holemans, oprichter en directeur van Oikos. Een denktank die vragen voor de toekomst stelt.
Er zijn zo van die mensen. Ze houden je eventueel vijf uur aaneen geboeid bezig. Ze nippen intussen aan niemendal. Hebben geen powerpoint nodig om een verhaal te ondersteunen. Ze starten met poëzie en eindigen met theater. Aan spiekbriefjes noch andere lijstjes om hun verhaal samenhangend of gestructureerd te houden hebben ze lak. Ze zijn zeldzaam doch bestaan. Ze zorgen voor inspiratie en zetten aan tot transpiratie. Mong Rosseel is er één van.
‘Le café est si bien que je veux un autre’, vraag ik aan het spiegelbeeld van Amélie Poulain in een kleine bakkerij annex patisserie in Havelange. Een pauze was pas voorzien in Radadhesh, de Hare Krishna-tempel in Durbuy, twintig kilometer verder, maar de volkse etalage aangekleed met vederlichte Valentijnsballonnetjes en een holle boomstronk van schors deed me naar de remmen grijpen, waarvan de rubberen remblokjes door het vele klimmen en dalen en afremmen al een aanzienlijke slijtage vertonen. Niet alleen de etalage maar ook de kersenflapjes van Amelie mogen er trouwens best zijn.
Met een andere geweldige Hollander op zak , ‘Toen God verdween uit Jorwerd’ van Geert Mak , een briljant boek over het teloorgaan van het platteland op een manier zoals alleen Mak dat kan , begeef ik me voor het eerst naar Het Zoekend Hert dat zich als huis in het filosofische landschap op haar folder positioneert als een plek waar het ‘geenszins de bedoeling is de wereld te verbeteren maar een bescheiden, inspirerend en ietwat feestelijk universum te creëren. Aarzelend en doordacht, maar vastbesloten- met een stevig gewei op het hoofd’.
Atenistas zijn inderdaad ‘Atheners in actie’. Ze brengen ‘similar minds’ samen, één van hun slogans is ‘speak less’ en nog eenvoudiger ‘do’. Transparantie is geen holle slogan: ze weigeren zelfs geld aan te nemen, ze kiezen er enkel voor om materialen aan te nemen die ze voor actie X of Y van volgende week nodig hebben. De spreekster verwoordt het geluk van de beweging als volgt: “get happiness out of the implementation of ideas”. Ik ben verrast als ze spreekt van een vriendengroep (real friendship), ze neemt afstand van het woord netwerk.
Ik lees zelden gastenboeken als ik ergens kom, maar hier in ‘The Upper Room’ in Talbot House (Poperinge) ben ik ontroerd van wat bezoekers hebben nagelaten. Een zeer steile trap leidt naar een zolderkapel, een blik op de stemmige ruimte neemt me de adem af. Soldaten die de diepste ellende hadden meegemaakt, zochten hier wat rust, prevelden gebeden wellicht, zochten naar verklaringen voor het onverklaarbare.